Ζωή Λάσκαρη: Δεν Μετανιώνω για τα λάθη μου

ΟΛΟ ΤΟ ΑΡΧΙΚΟ ΚΕΙΜΕΝΟ ΤΗΣ ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗΣ ΜΑΣ ΜΕ ΤΗΝ ΖΩΗ ΛΑΣΚΑΡΗ ΣΤΗ REALNEWS

ΖΩΗ ΛΑΣΚΑΡΗ:
ΔΕΝ ΜΕΤΑΝΙΩΝΩ ΓΙΑ ΤΑ ΛΑΘΗ ΜΟΥ
«Θα ξαναζούσα μια υπέροχη επανάληψη όλων όσων έζησα»

Της Σοφίας Διγενή-Κολιοτάση

Τη λένε Ρέα Νικολάου, Άννα Καρούζου, Μαρία Οικονόμου, Λιάνα Μαυρολέοντος, Εύα Αγγέλου, Έλλη, Μυρτώ, Μαρία, Τζένη Ελευθερίου, Ζωή Ευτυχίδου, Μαριγώ, Στεφανία Καραλή ή μήπως Όλγα Παναγιωτίδου-Βασιλειάδου; Κάθε όνομα κι ένας ρόλος για την μοναδική Ζωή Λάσκαρη. Κάθε ρόλος και μια στάση ζωής για την Σταρ Ελλάς του 1959. Την αρμονικά όμορφη Ζωή που αγαπάμε. Αμέτρητες οι επιτυχίες στην καριέρα της αλλά και στη ζωή που όπως λέει μπορεί να της στέρησε πολλά ως παιδί αλλά της τα έχει δώσει πλουσιοπάροχα πίσω σαν ευλογία.

Η Ζωή Λάσκαρη μιλά στην Reallife για τη ζωή της, για τα αγαπημένα της πρόσωπα και τις στιγμές της, για το βιβλίο που γράφει, για την Ρόουζ που ενσάρκωσε, για το βραβείο από την Ακαδημία κινηματογράφου. Μας ξεκαθαρίζει τις απόψεις της για την πολιτική και μας οδηγεί στην πορεία για να γίνουμε καλύτεροι άνθρωποι και να ζητάμε λιγότερα και πιο ουσιαστικά πράγματα.

ΔΕΝ ΘΑ ΓΙΝΟΜΟΥΝ ΗΘΟΠΟΙΟΣ ΧΩΡΙΣ ΤΟΝ ΦΙΝΟ

Η άλλη ζωή της ΖΩΗΣ ΛΑΣΚΑΡΗ άρχισε το 1961από έναν «κατήφορο» στο Ελληνικό σινεμά: «Ναι από εκεί άρχισαν όλα. Ήταν επιλογή και απόφαση του Φίνου. Αποκλειστικά και μόνο. Ο Δαλιανίδης ήθελε την Αλίκη. Ο Φίνος με επέβαλε. Δεν θα γινόμουν ηθοποιός αν δεν υπήρχε ο Φίνος. Και κάτι άλλο. Το επώνυμο Λάσκαρη το δανείστηκε ο Φίνος από κάποιον Ιταλό, δεν θυμάμαι ποιον. Αυτός με βάφτισε Λάσκαρη επειδή το όνομα ήταν εύηχο σε σχέση με το Κουρούκλη», λέει, θυμίζοντάς μας το πραγματικό της όνομα.

Κάθε βήμα της από αυτή την στιγμή μια ανηφόρα. Το κορίτσι που κρατούσε τόσο αμήχανα στα χέρια του το σκήπτρο της πιο όμορφης Ελληνίδας το 1959 βλέπει τα όνειρά του να βγαίνουν αληθινά. Η Ζωή Λάσκαρη ζει μεγάλες στιγμές όμως όπως λέει: «Δεν μπορώ να ξεχωρίσω κάποια στιγμή γιατί κάθε μια τους είχε την δική της μεγάλη αξία. Ακόμα και τώρα, εκ των υστέρων, δεν μπορώ να το κάνω. Αισθάνομαι πως θα αδικήσω την ίδια μου την ζωή. Έπειτα μου φαίνεται πως ό, τι συνέβη στην καριέρα μου ήταν σαν να έπρεπε να συμβεί, πως όλα ακολουθούσαν μια νομοτέλεια επειδή, επιπλέον, εγώ δεν ήμουν άλλος άνθρωπος στα επαγγελματικά μου και άλλος στην προσωπική μου ζωή. Στα πλατό, στους έρωτες, στις φιλίες μου, ήμουν η ίδια Ζωή. Όλα έφτασαν ευλογημένα την στιγμή που ήταν να φτάσουν. Και την στιγμή εκείνη, την κάθε στιγμή, μια καινούρια περιπέτεια ξεκινούσε, ενδιαφέρουσα και σαγηνευτική».
Ευγνωμονεί το Θεό γιατί της έδωσε απλόχερα ομορφιά αλλά και αισθήματα κι όπως λέει: «Είμαι ένας άνθρωπος που δεν φυλάει κακίες, αντιπάθειες, που μπορεί και αγαπάει ακόμα και αυτούς που είναι γεννημένοι να κάνουν ζημιές. Δεν ξέρω τι θα πει μίσος. Και αισθάνομαι υγιής. Αγάπη λοιπόν» αυτή είναι η Ζωή.

ΧΡΟΝΟΣ ΓΛΥΠΤΗΣ ΤΩΝ ΑΝΘΡΩΠΩΝ

Καθώς την βάζεις να μετρηθεί με τον χρόνο εκείνη σου χαμογελά και πεισματάρικα σου λέει: «Νομίζεις πως κοιμάμαι και ξυπνάω σε μια μόνιμη διαπραγμάτευση με τον χρόνο; Να βρω τι; Θυμάμαι πάντα τον Ελύτη – χρόνος, γλύπτης των ανθρώπων παράφορος. Έτσι είναι τα χρόνια που πέρασαν για όλους μας: το γλυπτό σε μια άλλη μορφή. Μέχρι το τέλος ο χρόνος θα μας αλλάζει. Ξέρεις, από μια άποψη είναι ο πιο πιστός μας σύντροφος. Γιατί να τον απαξιώνουμε; Εγώ έμαθα μαζί του τα πιο σπουδαία πράγματα. Έμαθα να αντέχω τις αλλαγές, ακόμα και τις πιο οδυνηρές» λέει.
Κι όταν τη ρωτάς αν πληγώθηκε από ανθρώπους και συμπεριφορές εκείνη αφοπλιστική όπως πάντα απαντά: «Ευλογημένοι να είναι. Δεν φορτώθηκα ποτέ απωθημένα, θυμούς και μίση. Δεν επέτρεψα σε αυτό το σαράκι να με κατασπαράξει. Σέβομαι τον προορισμό του καθενός. Κάποιοι γεννήθηκαν να σκορπίζουν αγάπη και κάποιοι άλλοι χολή και δυστυχία. Όλοι άνθρωποι του ίδιου Θεού είμαστε. Απλά μερικοί είναι περισσότερο αδύναμοι, πιο επιρρεπείς στο κακό. Ίσως επειδή δεν μπόρεσαν να εκφραστούν όσο και με τον τρόπο που θα ήθελαν στη ζωή τους».

ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΕΙΝΑΙ ΕΥΘΥΝΗ

Η ανατροφή των παιδιών είναι μια μεγάλη, σκληρή στρατιωτική θητεία

Σε κάθε τι η Ζωή Λάσκαρη θαρρείς, καθώς μιλάς μαζί της, ότι βρίσκει την αιτία και δικαιολογεί το αποτέλεσμα. Το ίδιο ακριβώς και με τα δικά της βιώματα. Ξέρει να λέει συγνώμη αλλά και ευχαριστώ. Βρίσκει τον τρόπο να είναι σταρ αλλά και μητέρα. Αυτή την δεύτερη ιδιότητά της η Ζωή Λάσκαρη την έχει πάνω από όλα στην ζωή της.
«Φέρνεις στον κόσμο ζωές, δεν είναι χαρά μόνο. Είναι και ευθύνη. Και το ζητούμενο είναι διπλό: να μεγαλώσουν δίχως να γίνουν ούτε κακέκτυπα, ούτε συνέχειες, ούτε απομιμήσεις κανενός. Να είναι οι εαυτοί τους. Για εκείνο που αγωνιούσα ήταν να είναι τα παιδιά μου υγιή και να καλλιεργήσουν την δική τους προσωπικότητα. Να έχουν δική τους βούληση και μια περιέργεια για την ζωή. Να ρισκάρουν, να αποφασίζουν και ας οδηγηθούν σε λάθη. Ήθελα τα προσωπικά λάθη τους να γίνουν «οδηγός» για το πώς δεν θα ζουν από κει και πέρα. Τις δυσκολίες τις ξεπέρασα με αγάπη, πείσμα, υπομονή και μάχες, πολλές μάχες. Γιατί η ανατροφή των παιδιών είναι μια μεγάλη, σκληρή στρατιωτική θητεία. Όμως τα κορίτσια μου τα λατρεύω!!» δηλώνει.
Όσο για την μικρή της Ζένια Μπονάτσου, την εγγονή της από την κόρη της την Μάρθα η Ζωή Λάσκαρη λέει ότι το να είναι γιαγιά: «δεν είναι ρόλος, ούτε καν ως σχήμα λόγου. Οι πιθανότητες αφού γίνεις μητέρα να γίνεις και γιαγιά είναι πολύ μεγάλες, έτσι και αλλιώς. Η φύση είναι η φύση, δεν σε ρωτάει αν σου ταιριάζει ή όχι κάτι. Σε καλεί να ανακαλύψεις κάθε της μυστήριο. Αυτό των διαπροσωπικών σχέσεων είναι το πιο φοβερό και τρομερό. Και ως γιαγιά ανακαλύπτω πολλές πιθανές απαντήσεις για το ποια είμαι και για το ποια περισσεύματα αγάπης έχω. Έχουν γράψει πως η εγγονή μου θα γίνει χορεύτρια, δικηγόρος, ηθοποιός, ζωγράφος, ίσως κάποτε να γράψουν πως θα γίνει και αστροναύτης. Η Ζένια θα ακολουθήσει το ένστικτο της και αυτό που θα αγαπήσει. Έχω πει πολλές φορές πως δεν είμαι άνθρωπος των συμβουλών. Οι συμβουλές προκύπτουν από τις εμπειρίες. Δεν κληροδοτούνται οι εμπειρίες. Προσπαθώ να έχουμε μια σχέση τέτοια που να μπορεί να καταλαβαίνει δίχως να επηρεάζεται. Να αρχίζει να μαθαίνει πως οι τελικές αποφάσεις στη ζωή θα είναι πάντα δικές της. Και έτσι πρέπει να είναι» δηλώνει.

Όταν τη ρωτάμε τι θα άλλαζε από όλα όσα έχει ζήσει η Ζωή Λάσκαρη δηλώνει: «Τίποτα απολύτως. Θα ξαναζούσα μια υπέροχη επανάληψη όλων όσων έζησα. Είμαι υπερήφανη που έζησα έτσι. Είμαι ακόμα πιο υπερήφανη για τα λάθη μου. Αλλιώς δεν ξέρω που θα βρισκόμουν τώρα!»
Λάθη; την ρωτάω και η Ζωή Λάσκαρη με καθησυχάζει: «Δεν πρόκειται για μοιραία λάθη. Εγκληματικά, που λένε. Δεν έχω κάνει τέτοια. Όλα ήταν μικρολάθη. Αυτά που λέμε, λάθη τακτικής. Έπεσα πολλές φορές έξω σε εκτιμήσεις μου. Δεν υπολόγισα ή δεν ζύγισα σωστά. Έχω πει πολλά μικρά mea culpa, αλλά μεγάλο λάθος δεν θυμάμαι να έκανα ποτέ!»

Η ΑΓΑΠΗ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΜΥΣΤΙΚΟ ΣΤΟ ΓΑΜΟ

Ο έρωτας είχε χτυπήσει πολλές φορές την πόρτα της. Ξενύχτησαν πολλοί στα σκαλοπάτια της. Η Ζωή Λάσκαρη όμως έκανε δύο γάμους. Ο πρώτος με τον επιχειρηματία Κουτουμάνο τελείωσε νωρίς. Ο δεύτερος με τον ποινικολόγο Λυκουρέζο κρατάει 36 χρόνια. Η γνωριμία τους εντελώς τυχαία. Πήγε ως πελάτισσα στο δικηγορικό του γραφείο κι αυτό ήταν η αρχή. Όσο για το μυστικό της επιτυχίας: «Η αγάπη είναι το μυστικό. Η συντροφικότητα. Το νοιάξιμο. Αυτό ήθελα πάντα. Και να συνειδητοποιούν πως είμαι η Ζωή, είτε στο σπίτι μου, είτε στο πλατό, είτε στις δημόσιες εμφανίσεις μου. Δεν μπορώ να είμαι πολλές Ζωές μαζί. Δεν είναι του χαρακτήρα μου. Πριν τον Αλέξανδρο οι περισσότεροι άνδρες με αντιμετώπιζαν σαν την Ρίτα Χέιγουορθ: κοιμόντουσαν με την Λάσκαρη και ξυπνούσαν με την Ζωή. Έχω ερωτευτεί μέχρι θανάτου. Έχω πέσει στα πατώματα, έχω φάει κλοτσιές, έχω φάει κέρατο. Γιατί ερωτευόντουσαν την Λάσκαρη κι όχι τη Ζωή. Ξυπνούσαν και έλεγαν «τι σταρ είναι αυτή να μαγειρεύει, να πλένει και να φροντίζει το σπίτι»; Γιατί ήθελαν να με βλέπουν όπως με είχαν στο μυαλό τους. Ενώ εγώ ήθελα να με βλέπουν όπως είμαι.»

«ΕΙΜΑΙ ΕΞΟΡΓΙΣΜΕΝΗ ΜΕ ΤΗΝ ΤΡΟΙΚΑ»

«Δεν χρειαζόμαστε τη στιγμή αυτή ως λαός παραμύθιασμα»

Η Ζωή Λάσκαρη έχει βρεθεί κοντά στην βασιλική οικογένεια. Έχει φωτογραφηθεί μαζί τους αλλά και με μεγάλους πολιτικούς όπως ο αείμνηστος Κωνσταντίνος Καραμανλής…: «Δεν ήταν μόνο ο Καραμανλής. Ήταν ο Ηλίου, ο Κύρκος, ο Φλωράκης, ο Κανελλόπουλος, σπουδαίοι ευπατρίδες, πολιτικοί ηγέτες με ολόκληρη τη σημασία της λέξης. Ο Κωνσταντίνος Καραμανλής ήταν ο σπουδαιότερος Έλληνας πολιτικός του 20ου αιώνα. Οι συζητήσεις μαζί του ήταν μια απόλαυση. Είχε μια απίστευτη πολιτική ευθυκρισία και ήξερε να κάνει τις ιδέες του πράξεις. Ήταν ολοκληρωτικά αφιερωμένος στον τόπο αυτό. Η Ελλάδα ήταν η μοναδική του έγνοια, η μοναδική του αγωνία. Σε μια απο τις συναντήσεις μας μου είχε εξομολογηθεί: Στέγνωσα την ψυχή μου για να μην έχω αχίλλειο πτέρνα. Αυτό είναι νομίζω που χαρακτηρίζει τον Καραμανλή και την σχέση του με την πολιτική. Δεν θα ξεχάσω ποτέ τη συγκίνηση του και το δάκρυ του όταν μίλησε για την Μακεδονία, όταν είπε το “Η Μακεδονία είναι ελληνική”.
Οι πρώην βασιλείς έρχονται πάντα στις παραστάσεις μου, έχουν μια πολύ καλή σχέση με το θέατρο. Και είναι τιμή για μένα να παρακολουθούν τη δουλειά μου.
Αυτή τη στιγμή γίνεται μια γιγάντια προσπάθεια να στηθεί ένα κράτος που ήταν διαλυμένο, ανύπαρκτο. Ήμουν αυτή που είχα σοβαρές διαφωνίες και αντιρρήσεις για τον Αντώνη Σαμαρά και ευτυχώς διαψεύστηκα. Ο πρωθυπουργός αποτελεί τη στιγμή αυτή την πιο ευχάριστη πολιτική έκπληξη. Είναι υποχρεωμένος να κάνει πόλεμο με ένα γιγάντιο τέρας που μυρίζει σαπίλα, πνιγμένο στη διαφθορά και στο νταβατζιλίκι. Θέλω να ελπίζω πως θα τα καταφέρει. Είμαι εξοργισμένη με την τρόικα. Πολλά από αυτά που ζητούν ή απαιτούν πράγματι έπρεπε να τα είχαμε εφαρμόσει δεκαετίες πριν ώστε να μην έχουμε δώσει το δικαίωμα σε αυτά τα ασήμαντα ανθρωπάκια να μας υποδεικνύουν τι πρέπει να κάνουμε. Η συμπεριφορά τους είναι ανεπίτρεπτη. Συμπαθώ πολύ τον Αλέκο Αλαβάνο. Διαφωνώ κάθετα με όσα λέει, αλλά μου είναι πολύ συμπαθής γιατί αρθρώνει ένα ξεκάθαρο, κρυστάλλινο πολιτικό λόγο, χωρίς λαϊκισμούς και δίχως να αγωνιά για την γνώμη του κόσμου. Δεν δείχνει να «μασάει» από πολιτικό κόστος και γνωρίζει να επιχειρηματολογεί. Σχεδόν σε πείθει. Έχω την αίσθηση πως διαθέτει, στα Αριστερά φυσικά, το πολιτικό θάρρος του Μητσοτάκη, που αγγίζει πολλές φορές τα όρια του κυνισμού. Το μόνο που δεν χρειαζόμαστε τη στιγμή αυτή ως λαός είναι το παραμύθιασμα» λέει.

ΕΝΑ ΒΡΑΒΕΙΟ ΓΙΑ ΤΟ ΦΙΝΟ

Η Ζωή Λάσκαρη μας εξέπληξε με την ερμηνεία της στο ρόλο της Ρόουζ. Βραβεύτηκε πρόσφατα για την προσφορά της στον κινηματογράφο κι όπως ή ίδια λέει:
«Η Ακαδημία μου έκανε φέτος την πολύ μεγάλη τιμή να μου απονείμει το τιμητικό βραβείο για το σύνολο της προσφοράς μου στον ελληνικό κινηματογράφο. Ήταν μια πολύ σημαντική στιγμή της ζωής μου. Δεν ήταν τόσο ένα ζήτημα προσωπικό, μια επιβράβευση της Λάσκαρη. Αισθάνθηκα πως στο πρόσωπο μου δικαιώθηκε ο Φίνος και μια γενιά κινηματογραφιστών που, δεν ξέρω, θέλαμε να τους ξεχάσουμε; Δεν ξέρω για ποιο λόγο. Ήταν μια βραδιά μαγευτική, ακριβώς επειδή ήταν μια μεταφορική και κυριολεκτική συνάντηση διαφορετικών γενεών και αντιλήψεων για το τι είναι και πώς γίνεται ο κινηματογράφος. Εύχομαι αυτές οι γέφυρες, του χθες με το τώρα, να μην διαρραγούν ποτέ. Και είμαι έτοιμη και διαθέσιμη να προσφέρω όπου χρειάζεται αν η Ακαδημία με καλέσει» δηλώνει.

Όσο για το τι ετοιμάζει προσεχώς στην σκηνή μετά την επιτυχία της «Ρόουζ»: «Διάφορες ηρωίδες ξεκίνησαν να μου χτυπούν τη θύρα. Όλες σαγηνευτικές, οφείλω να σου εξομολογηθώ. Πρέπει πρώτα όμως να απαλλαγώ από την «Ρόουζ» που με στοίχειωσε, με ρήμαξε κυριολεκτικά. Την λάτρεψα, ίσως όσο καμία άλλη αλλά κάποια στιγμή αισθάνθηκα πως αν δεν την ξεφορτωθώ, αν δεν την προδώσω δεν θα πάω παρακάτω. Δεν ήταν ζήτημα καλλιτεχνικό, ήταν πρωτίστως ζήτημα ψυχικής υγείας. Ήταν ένας ρόλος εξουθενωτικός, με αποστείρωσε κυριολεκτικά. Ήθελα όμως να συνεχίσω αλλού. Γι’ αυτό τελείωσε η «Ρόουζ», τουλάχιστον στο θέατρο» λέει.

ΕΤΟΙΜΑΖΕΙ ΤΗΝ ΑΥΤΟΒΙΟΓΡΑΦΙΑ ΤΗΣ

Όλα όσα έζησε θα μπορούσε να είναι μυθιστόρημα. Κι όπως η Ζωή Λάσκαρη μας αποκαλύπτει: «Γράφω ένα βιβλίο σε συνεργασία με τον φίλο και συνεργάτη μου Γιώργο Σιδέρη, μια ας το πούμε αυτοβιογραφία. Στην αρχή δεν το ήθελα, δεν καταλάβαινα αν θες ποια σημασία έχει η ζωή μου – ίσως μια μικρή σημασία για τα περιοδικά και τις εφημερίδες. Ύστερα όμως ένοιωσα την ανάγκη να μιλήσω για ζητήματα πιο ουσιώδη, που δεν μου δόθηκε ποτέ η ευκαιρία να το κάνω, όπως είναι ο έρωτας, η αγάπη, ο θάνατος, τα γηρατειά, η συντροφικότητα, η πολιτική, ο Θεός. Τα πάντα είναι γραμμένα σε προσωπικά μου ημερολόγια, σε μαγνητοφωνημένες συνεντεύξεις, σε περιοδικά, σε φωτογραφίες. Δεν έχω μιλήσει ακόμα με κάποιο εκδοτικό οίκο. Είναι κάτι που βρίσκεται στα σκαριά. Μια ιδέα που όταν υλοποιηθεί θα σας ενημερώσω».

ΣΤΟ ΚΕΝΤΡΟ ΑΥΤΙΣΜΟΥ SOS ΠΗΡΑ ΜΑΘΗΜΑΤΑ ΑΞΙΟΠΡΕΠΕΙΑΣ

Η Ζωή Λάσκαρη έγινε πρόσφατα κοινωνός μιας πράξης αγάπης για παιδιά με αυτισμό και μας προτρέπει να ασχοληθούμε με τον πόνο του άλλου και να διδαχθούμε αξιοπρέπεια. «Η επίσκεψη στο Κέντρο Αυτισμού SOS έγινε με αφορμή τον αυτιστικό αδερφό ενός καλού μου φίλου. Οι άνθρωποι στο χωριό, παιδιά, καθηγητές, γονείς, ανεβαίνουν ένα μεγάλο Γολγοθά, δίνουν μια μάχη άνιση και το αποτέλεσμα είναι συγκινητικό. Νομίζω πως μια επίσκεψη αρκεί για να συνειδητοποιήσουμε τι σημαίνει δύναμη και ανθρώπινη αξιοπρέπεια. Όταν έφυγα από κει σκεφτόμουν, τι άνθρωποι είμαστε; Γκρινιάζουμε, καταγγέλλουμε, φωνάζουμε, διαμαρτυρόμαστε. Να πάτε εκεί να δείτε πώς δίνονται οι μεγάλες μάχες της ζωής. Δίχως τυμπανοκρουσίες, δίχως συνθήματα. Απλά με αγάπη και αξιοπρέπεια!»

Πηγή: jandsforequality.blogspot.gr/