Για το μονόλογο της Εύας Κουμαριανού...

Είναι σπαραχτικός και σκληρός ο μονόλογος της Εύας Κουμαριανού στο θέατρο “Αλκμήνη”. Μια μετωπικη σύγκρουση του κοινού με τη ζωή και τα πρόσωπα ενός ανθρώπου που δεν του χαρίστηκε τίποτα. Διεκδίκησε μόνο την αίσθηση της ελευθερίας, που η ίδια εξομολογείται πως ήταν η πιο διεγερτική αίσθηση της ζωής της, μιας ζωής που μερικοί θα θεωρούσαν μάταιη ή ακόμα και ξοφλημένη.
Τι ζωή !!!!!!! συλλογίστηκα συγκινημένη.
Δεν είναι ο μονόλογος μιας τρανσέξουαλ, όχι. Είναι ο μονόλογος ενόςπαιδιού. Ενός παιδιού που του έκλεψαν την παιδικότητα απο τα εννιά του χρόνια και η Εύα πασχίζει να αποτινάξει απο τη ζωή της το ζυγό της αγριότητας και της εκβιασμένης ενηλικίωσης και να επανεφεύρει την παιδικότητα αυτή.
“Έχω εκατό πρόσωπα”, λέει. “Τα ενενήντα εννιά είναι οι αγαπημένοι άνθρωποι που με σημάδεψαν και που θαύμασα. Το άλλο ένα είμαι εγώ. Μα ξέρετε κάτι; Και τα εκατό είναι πρόσωπα αληθινά”.
Αυτή την αλήθεια, που οι περισσότεροι άνθρωποι φοβούνται να κοιτάξουν κατάματα, η Εύα την προ(σ)καλεί σε μιας ώρας βάρβαρη αναμέτρηση. Και τι σημασια έχει η έκβαση της μάχης της όταν η ίδια την αψηφά και με το διαολίστικο βλέμμα ενός μικρού παιδιού επιμένει: έμαθα να είμαι ελεύθερη.
Όσοι αντέχετε την αλήθεια και όσοι θέλετε να μάθετε πώς αντέχεται η αλήθεια, τρέξτε να το δείτε.