«Ωραία χρόνια» με φιλιά, μελωδίες και αμαρτίες
Ενας άντρας ανάμεσα σε δύο γυναίκες. Στην πραγματικότητα ανάμεσα στις δύο όψεις της γυναίκας. Η μια εκρηκτική, η άλλη βραδυφλεγής. Το σώμα και ο πόθος που εκπέμπει, το πνεύμα και η ποίηση που δημιουργεί. Η γυναίκα όμως είναι και τα δύο. Κι όταν ο άντρας αρχίζει να τα ξεχωρίζει, μένει μισός…
Ενα ερωτικό τρίγωνο που ενώνει αντί να χωρίζει, όπως το βλέπει ένας από τους σημαντικότερους συγγραφείς του 20ού αιώνα, ο Χάρολντ Πίντερ, στα «Ωραία χρόνια». Ενα έργο τριών πρωταγωνιστών με τη Ζωή Λάσκαρη, τη Βέρα Κρούσκα και τον Στέφανο Κυριακίδη, να δίνουν τον καλύτερό τους εαυτό, στη θεατρική σκηνή «Ζωή Λάσκαρη», σε μετάφραση Σταμάτη Φασουλή και με τη θεατρική υπογραφή του Ρώσου σκηνοθέτη Αντολφ Σαπίρο.
Η ιστορία ξεκινά όταν ένα ζευγάρι, ο Ντίλι και η Κέιτ, που είναι παντρεμένοι και ζουν κάπου στην αγγλική εξοχή δέχονται μια επίσκεψη. Η αρμονική τους συμβίωση έρχεται να διασαλευθεί όταν η Αννα, φίλη της Κέιτ, εισβάλλει στη ζωή τους κουβαλώντας μαζί της το παρελθόν. Το παρελθόν εισβάλλει στη σκηνή γεμάτο μελωδίες, χορούς, μουσικές, αμαρτίες, χαστούκια και φιλιά. Μια βραδιά αναπόλησης μεταξύ του ζευγαριού και της Αννας θα μεταμορφωθεί σε μάχη ανακάλυψης και επικάλυψης της αλήθειας της μνήμης. «Είναι πράγματα που θυμάμαι και που μπορεί να μην έγιναν ποτέ, καθώς όμως τα ξαναφέρνω στη μνήμη μου συμβαίνουν», λέει η Αννα. Σε ποιον ανήκει το παρελθόν, σε ποιον ανήκει ο έρωτας και ποιανού είναι ο «άλλος»; Ενα έργο για τη μνήμη και τον χρόνο, όπου όλες οι πιθανές δυναμικές αναπτύσσονται στη σχέση τριών ανθρώπων, στην προσπάθεια τους να υπερασπιστούν αυτό που έχουν χτίσει.
Το ζήτημα της συμβίωσης που συχνά απασχολεί τον συγγραφέα στο συγκεκριμένο έργο συντίθεται και κορυφώνεται αποκαλυπτικά. Το έργο είναι ένα κείμενο – γρίφος, που η μια σκηνή ανατρέπει την προηγούμενη. Τι είναι λοιπόν η Αννα; Μια φίλη από τα παλιά; Το alter ego της; Οσα δεν έζησε; Οσα θέλησε να ξεχάσει; Ο ίδιος της ο εαυτός; Η αμαρτία που έπνιξε; Οι ερωτήσεις αυτές πυροδοτούν όλη τη παράσταση μέχρι το τέλος όπου γίνεται μια εκρηκτική αποκάλυψη.
«Δεν ξέρω γιατί διάλεξα αυτό το έργο. Ηταν μια απόφαση περισσότερο ενστικτώδης. Διαβάζοντάς το και ύστερα όταν άρχισα να το διδάσκομαι συνειδητοποίησα τη δύναμη της μνήμης στην ανθρώπινη περιπέτεια» σημειώνει η Ζωή Λάσκαρη. «Η μνήμη δεν είναι γεγονός, είναι συναίσθημα. Αυτό είναι η σύνοψη στα “Ωραία Χρόνια”. Γιατί είναι ένα έργο πλημμυρισμένο από συναίσθημα, άρα πλημμυρισμένο από μνήμες. Μνήμες αντιφατικές, όσο αντιφατικοί είναι οι ήρωές του. Ηρωες που ανταμώνονται μέσα από τις μνήμες τους και από μια πραγματικότητα που δεν εμπεριέχει τίποτα από εκείνα τα ωραία χρόνια. Αν μου έλεγαν λοιπόν να συνοψίσω το έργο σε μια φράση, θα έλεγα πως η χειρότερη αρρώστια που μπορεί να χτυπήσει τον άνθρωπο είναι η απώλεια της μνήμης του». Τα σκηνικά υπογράφει η Μαρία Φιλίππου και τους φωτισμούς η Κατερίνα Μαραγκουδάκη.
Υπενθυμίζουμε ότι το έργο έκανε παγκόσμια πρεμιέρα το 1971 από τον Βασιλικό Σαιξπηρικό Θίασο στο θέατρο «Ολντουιτς» του Λονδίνου σε σκηνοθεσία Πίτερ Χολ με πρωταγωνιστικό τρίο τους Ντόροθι Τιούτιν, Βίβιαν Μέρτσαντ, σύζυγο τότε του Πίντερ, και Κόλιν Μπλέικλι. Στην Ελλάδα το πρωτοπαρουσίασε το 1972/73 ο Κάρολος Κουν στο «Υπόγειο» του Θεάτρου Τέχνης σε μετάφραση Μάγιας Λυμπεροπούλου, με πρωταγωνιστές τη Ρένη Πιττακή, την Εφη Ροδίτη και τον Μίμη Κουγιουμτζή.
Πηγή: ethnos.gr