Το μεγάλο στοίχημα της Ζωής Λάσκαρη
Είναι απρόβλεπτη και χαρισματική. Καθ’ όλη τη διάρκεια της πολύχρονης πορείας της έχει αποδείξει περίτρανα ότι τολμά να τσαλακώνεται, να ανατρέπει την εικόνα της, να μη μένει σταθερή στις στερεότυπες συμβάσεις και να αναζητεί την επί της ουσίας δημιουργία.
Η Ζωή Λάσκαρη για μία ακόμη φορά αποδεικνύει ότι ξέρει να ρισκάρει και δεν επαναπαύεται στον μύθο της. Η ηθοποιός μιλά αποκλειστικά στην «Espresso της Κυριακής» για το νέο μεγάλο στοίχημά της, την παράσταση «Ρόουζ» του Μάρτιν Σέρμαν, που πρόκειται να ανεβάσει τον Νοέμβριο στον πολυχώρο «Αθηναΐδα».
«Αν έχεις ζήσεις τον πόλεμο και έχεις επιζήσει, σίγουρα δεν θα καταλάβαινες τι χρειάζεται η δημόσια εικόνα…» αναφέρει στον μονόλογό της η ηρωίδα Ρόουζ και η σπουδαία ηθοποιός ομολογεί στην «Espresso της Κυριακής» ότι «η Ρόουζ με επέλεξε. Είναι μια γυναίκα που φωνάζει για τη δύναμη του ανθρώπου, που ορθοποδεί, αν και ισοπεδωμένη, από τον οδοστρωτήρα της Ιστορίας του 20ού αιώνα. Ηταν ένα κάλεσμα που συνόψισε την ευλογία και την κατάρα μαζί. Γιατί θέλει να μιλήσει η Ρόουζ, θέλει να ακουστεί».
Πώς όμως μπορεί να περάσει στη σημερινή εποχή ο λόγος της Ρόουζ; «Ο μονόλογός της», μας λέει η πρωταγωνίστρια, «σαν εξορκισμός στέκεται πάνω από έθνη, φυλές, θρησκείες, πάνω από πολιτικές ιδεολογίες, πιο πάνω ακόμα και από τα φύλα. Αυτή η πανανθρωπιά της δεν είναι σκέτο ένα θεατρικό στοίχημα. Είναι ένα στοίχημα Λόγου. Ενός Λόγου-Μονολόγου που πεισματικά προτάσσει τον Ανθρωπο δίχως να ενδιαφέρεται για την προέλευσή του. Στην εποχή της λήθης της ανθρωπιάς, στην εποχή που ζούμε δηλαδή, δεν είχα κανένα δικαίωμα να κλείσω τα αφτιά μου στο κάλεσμα μιας τέτοιας προσωπικότητας όπως είναι η Ρόουζ. Δεν δικαιούμαι να γυρίσω την πλάτη σε έναν άνθρωπο που δεν ζητάει πολλά: μονάχα να τον ακούσουν».
Εξάλλου, όπως ομολογεί η σημαντική ηθοποιός, «η Ρόουζ δεν είναι μόνο μια γυναίκα του Ολοκαυτώματος. Είναι επίσης η προσωποποίηση του αγώνα όλων των γυναικών, της νοικοκυράς, της εργαζόμενης, της συζύγου και της μητέρας, οι οποίες στον ρουν της Ιστορίας διεκδικούν τον ρόλο που τους αξίζει».
Κορυφαία συνύπαρξη
Μέντοράς της, ο σπουδαίος Ευρωπαίος σκηνοθέτης Αντολφ Σαπίρο, που έχει σφραγίσει με το έργο του μερικές από τις σπουδαιότερες παραστάσεις μεγάλων κλασικών συγγραφέων, ενώ έχει διδάξει υποκριτική στα μεγαλύτερα πανεπιστήμια της Ευρώπης.
Χαρούμενη για την ευτυχή συνύπαρξή τους, η Ζωή Λάσκαρη δεν κρύβει ότι «το έργο αυτό δεν χρειαζόταν απλώς έναν σκηνοθέτη. Εχει ανάγκη από έναν τελετάρχη. Εναν παιδαγωγό της τελετής. Γιατί η Ρόουζ προέρχεται από ένα σύμπαν ιουδαϊκό, πλημμυρισμένο απ’ όλες τις αρχετυπικές δοξασίες ενός μέσου Εβραίου. Στην Ελλάδα έχουμε σπουδαίους θεατρικούς σκηνοθέτες, αλλά τούτη τη φορά ήμουν αντιμέτωπη εκτός των άλλων με ένα εβραϊκό τελετουργικό, παράλληλο με το έργο και με μια ηρωίδα που το σώμα και οι κινήσεις της φέρουν έναν Λόγο υπεράνθρωπο. Αισθάνθηκα λοιπόν σίγουρη πως μόνο ο Σαπίρο ως Εβραίος, ως κοσμοπολίτης θεατρικός δάσκαλος σε πολλές χώρες του κόσμου και ως ένας από τους συνεχιστές και διαμορφωτές του συστήματος Στανισλάβσκι, θα μπορούσε να διαχειριστεί και να ακτινογραφήσει τη θρησκευτική προέλευση της Ρόουζ σε σχέση με την παγκοσμιότητά της. Μια παγκόσμια ηρωίδα φτιαγμένη από έναν σκηνοθέτη που δεν έχει εθνικά θεατρικά σύνορα».
Εμείς να ευχηθούμε το μοναδικό εγχείρημά τους να στεφθεί με απόλυτη επιτυχία!
ΓΙΑΝΝΗΣ ΒΙΤΣΑΣ