Η ομιλία μου στην χθεσινή παρουσίαση του βιβλίου του Θανάση Νιάρχου «Έλληνες σκηνοθέτες του 20ού αιώνα» στο Βασιλικό Θέατρο.

“Καλησπέρα σας,
Είμαστε απόψε εδώ για να τιμήσουμε τους μεγάλους θεατρικούς σκηνοθέτες της πατρίδας μας.
Η τιμή βέβαια ανήκει στο ελληνικό θέατρο.
Γιατί δίχως αυτά τα θηρία, όπως μου αρέσει να τους ονομάζω, πολλά από τα πράγματα και τα πρόσωπα του θεατρικού σήμερα θα ήταν εντελώς αλλιώς.
Με πολλούς από αυτούς για τους οποίους θα διαβάσετε στο βιβλίο του αγαπημένου φίλου Θανάση Νιάρχου, είτε συνεργάστηκα είτε είχα την τιμή να είμαι φίλη.
Από τον Κατσέλη, τον πρώτο μου δάσκαλο στην σχολή, που τις συμβουλές του ανακαλώ μέχρι σήμερα στη μνήμη μου, μέχρι τον ύψιστο αγαπημένο Αλέξη Μινωτή, που η δεκαεξάχρονη φιλία μας ήταν το πιο σπουδαίο θεατρικό σχολείο της ζωής μου έως και τον Αντρέα Βουτσινά που όπως γνωρίζετε συνεργαστήκαμε πολλές φορές και μας συνέδεε μια βαθιά φιλία.
Τι σημασία λοιπόν έχει αυτή η έκδοση;
Λέω πως έχει την σημασία ενός πνευματικού οπλοστασίου.
Η κρίση, η θεατρική πρωτίστως, ξεκινάει από κει.
Από την άγνοια και την αμάθεια.
Δίνεται λοιπόν η ευκαιρία, με την σύνοψη αυτή των μεγάλων προσωπικοτήτων του θεάτρου μας, να ξανασηκώσουμε μερικές γέφυρες με το χθες, το χθες που του γυρίζουμε συνεχώς την πλάτη σαν να μην φέρουμε μέρος του συνεχώς μέσα μας, ως άνθρωποι αλλά και ως ηθοποιοί.
Και θα ήθελα πολύ το βιβλίο αυτό να προωθηθεί από το Υπουργείο Πολιτισμού σε όλες τις Δραματικές Σχολές, δημόσιες και ιδιωτικές, γιατί δεν μπορώ να διανοηθώ πως υπάρχει σήμερα ηθοποιός, ακόμα και ο πλέον ταλαντούχος, που δεν γνωρίζει τον Φώτο Πολίτη, τον Ροντήρη, τον Λίνο Καρζή, τον Μινωτή και την καταλυτική συμβολή τους στο ελληνικό θέατρο.
Όλα αυτά με την προϋπόθεση πως το Υπουργείο Πολιτισμού εξακολουθεί να θεωρεί πολιτισμό το θέατρο.
Τουλάχιστον εμείς πρώτοι, οι άνθρωποι του θεάτρου, ας επικοινωνήσουμε την ιστορία και την σημασία αυτών των Τεράτων της Τέχνης.
Όχι μόνο στις επετειακές εκδηλώσεις.
Παντού, κάθε μέρα, κάθε στιγμή.
Δεν το οφείλουμε μόνο στη μνήμη τους.
Το οφείλουμε στον τόπο μας.”