Η Ζωη Λάσκαρη μιλά για την παράσταση «Ρόουζ» και απαντά στους επικριτές της

24 Σεπτέμβριος 2012
 24 Σεπτεμβρίου, 2012

Η Ζωη Λάσκαρη μιλά  για την παράσταση «Ροουζ» και απαντά στους επικριτές της, αποκλειστικά στηνKulturosupa.

Θα έλεγε κάποιος κακεντρεχής ότι ένα τέτοιο εργο, είναι «βαρύ» για τις πλάτες της Λάσκαρη, σημειωτέων και της εποχής μας που ο κόσμος θα προτιμούσε να δει μια λαμπερή Ζωη Λάσκαρη πάνω στη σκηνή, σε ένα χαριτωμένο εργο και να διασκέδαζε. Τι θα τους απαντούσατε;

Τι σημαίνει βαρύ και ελαφρύ έργο; Ξέρεις, μου θυμίζει το «ο αριστερός δημοκράτης» και ο «δεξιός φασίστας». Όποιος ξέρει από θέατρο ξέρει ας πούμε πως τα έργα του Φεϊντό – που θεωρείται διασκεδαστικός, χαριτωμένος και όλα αυτά που υπονοείς – είναι από τα πιο δύσκολα του θεάτρου επειδή προϋποθέτουν μεταξύ άλλων μια μαθηματική αντίληψη της υποκριτικής. Κάθε δευτερόλεπτο είναι χρήσιμο και πολύτιμο. Τι είναι λοιπόν ο Φεϊντό; Ελαφρύς ή ευκολοχώνευτος; Ξέρεις, το λέω και το ξαναλέω, αυτά τα στερεότυπα που έχουν οδηγήσει σε μανίες καταδίωξης δεν τα συμμεριζόμουν ποτέ.Δεν ξέρω τι θα προτιμούσε να δει ο κόσμος αλλά σε τέτοιες φάκες δεν πρόκειται να πέσω. Εγώ δεν παίζω για να δικαιώσω το λαϊκό αίσθημα ή να χαϊδέψω τα αυτιά του κοινού. Αν ο κόσμος έρχεται για να δει μια «λαμπερή» ή μια «βαριά» ή μια «σκοτεινή» Λάσκαρη θα απογοητευτεί. Αν πηγαίνεις θέατρο έχοντας εκ των προτέρων αποφασίσει πώς θα είναι αυτός που πας να δεις τότε δεν πας να δεις θέατρο, πας να επιβεβαιωθείς.

Υπάρχει και όλο αυτό το παρασκήνιο με τη παραίτηση της θεατρολόγου από μέλος των Δημητρίων, η οποία ήταν κάθετα αντίθετη με την επιλογή να συμπεριληφθεί η παράσταση σας στη φετινή διοργάνωση. Θέλω το σχόλιο σας…

Δεν ξέρω γιατί ήταν κάθετη στο να μη συμπεριληφθεί η «Ρόουζ» στα Δημήτρια και επειδή δεν έχει δει το έργο για να μοιραστεί τις πολύτιμες σκέψεις της μαζί μας, με το κοινό, δημοσίως, προφανώς την απάντηση την έχει μόνο εκείνη.

Την γνωρίζετε την κυρία αυτή; Εχει προσωπικά μαζί σας; Επιμένω στη ερώτηση γιατί στο μεγαλύτερο μέρος της παραίτησης της, αναφέρετε σε σας με αρνητικά σχόλια.

Δεν την ξέρω, δεν την έχω δει ποτέ στη ζωή μου. Θα ήθελα πολύ όμως, επειδή την έχω προσκαλέσει στην πρεμιέρα του έργου, όταν το δει να μοιραστεί μαζί μου τις, ξαναλέω, πολύτιμες σκέψεις της.

Eίμαστε και σε μια εποχή που εκ των άλλων δεινών, πρέπει να απολογούμαστε για τα πάντα. Γνωρίζω το χαρακτήρα σας, δεν μασάτε πουθενά, αλλά λέγονται πολλά! Θεωρούν ότι επειδή είστε φιλαράκια με τον Δήμαρχο Μπουτάρη, ήταν ένα «χρέος» του απέναντί σας…

Μα να σου πω βρε Γιάννη, θα με τρελάνεις; Έκρυψα ποτέ εγώ ή ο Γιάννης τη φιλία μας. Αντίθετα την εκδηλώνουμε με κάθε ευκαιρία. Αν ο Γιάννης είχε «χρέη» απέναντι μου, ο Δήμος θα ήταν και ο παραγωγός της παράστασης. Λοιπόν, όσοι έσπευσαν να εκτεθούν εκδηλώνοντας πρώτα την χολή και ύστερα την υποτιθέμενη δημοσιογραφική τους δεινότητα πρέπει να ξέρουν  – για να τους προφυλάξω από επικείμενες ανασκουμπώσεις το λέω – πως ο Δήμος δεν πλήρωσε φράγκο για την Ρόουζ. Είναι εξ ολοκλήρου παραγωγή του θεατρικού οργανισμού Πορφύριος.

Καλα είναι να ξεκαθαρίζονται τα πράγματα, πάμε τώρα σε αυτή την πολυπόθητη επάνοδο σας…17 χρόνια μετά η Ζωη Λάσκαρη μπροστά στο Σαλονικιώτικο κοινό… Ένα ξεκάθαρα «δικό» σας κοινό, εδώ γεννηθήκατε, γευτήκατε πολλές μεγάλες θεατρικές επιτυχίες… Πως νιώθετε γι αυτή την «επιστροφή»;

Δεν θα το έλεγα δικό μου, να με συγχωρέσεις. Θα το έλεγα συμπατριωτικό κοινό. Φιλικό. Αδερφικό. Το έχω πει πολλές φορές. Εγώ δεν αντιμετώπισα ποτέ την Θεσσαλονίκη ως «συμπρωτεύουσα», που στο μυαλό μου θυμίζει και λίγο ετερόφωτο αστέρι. Η Θεσσαλονίκη είναι ΤΟ αστέρι μου, η ιστορία μου, η ιστορία των συγγενών και των φίλων μου. Είναι τα παιδικά μου χρόνια. Πώς να αισθάνομαι λοιπόν; Είναι μια επανεφεύρεση των παιδικών μου χρόνων μέσα από τους δρόμους, τα κτίρια, τους ανθρώπους της…

Δεν υπήρξε το κατάλληλο έδαφος, τα έργα, ο χώρος; Ποιος τελικά ήταν ο ανασταλτικός παράγοντας για την τόσο μακρινή απουσία σας από τη θεατρική Θεσσαλονίκη;

Δεν υπήρχαν οι προϋποθέσεις. Ξέρεις, δεν είχα ποτέ πάρε δώσε με κανενός είδους «συμφέρον». Ιδιαιτέρως με αυτά που διαπλέκονται και λυμαίνονται. Επιλέγω πάντα την αφέλεια της «απέξω» από τη κουτοπονηριά της «συστημικής λαμογιάς».

Βέβαια τα χρόνια πέρασαν, η απουσία σας μεγάλη και σήμερα καλείστε να δώσετε ας τις πούμε «εξετάσεις» σε αυτό το κοινό. Όχι απαραίτητα τις υποκριτικές, νομίζω κυρίως, αυτό, να τους πείτε, «να’ μαι, είμαι εδώ… μπροστά σας»… Ισχύει κάτι τέτοιο; Επιπλέον σκεφτείτε και ένα κοινό  που θα σας δει για πρώτη φορά. Μιλώ για το νεανικό, το έφηβο.. Που σας γνωρίζει μέσα από τις ταινίες σας στην τηλεόραση…

 

Δεν υπάρχει νεανικό, εφηβικό και τρίτης ηλικίας κοινό. Ο θεατρόφιλος βλέπει τα πάντα και ξέρει την ιστορία και την προσφορά του καθενός. Ο άνθρωπος που αγαπάει το θέατρο ξέρει μέσες άκρες τι θα πάει να δει. Ο διαχωρισμός του κοινού σε κατηγορίες είναι μια επινόηση του marketing η οποία δεν αφορά τους ανθρώπους τους θεάτρου. Δεν αφορά εμένα τουλάχιστον. Εξετάσεις δίνω σε κάθε μου παράσταση στον κάθε θεατή ξεχωριστά, έξω από ηλικία, κουλτούρα η κοινωνική τάξη. Ακριβώς αυτό είναι το θέατρο: «συμφιλιώνει» τις διαφορές των ανθρώπων, όποιες και αν είναι αυτές

«Ροουζ» του Μάρτιν Σέρμαν, λοιπόν. Διακαής πόθος να ερμηνεύσετε αυτή την ηρωίδα; Τι ήταν αυτό που σας έκανε κλικ σε αυτή την προσωπικότητα;

Κανένας διακαής πόθος Γιάννη. Έπεσε στα χέρια μου η Ρόουζ, ανάμεσα σε πολλά άλλα έργα. Αυτή με φώναξε. Αυτή υπήρξε νόμος έλξης εκείνη τη χρονική στιγμή. Και αυτήν αγάπησα.

 

 

Πόσο σας «παίδεψε» ο Άντολφ Σαπίρο; Δεν είναι δα, όπως έχω ακούσει και ο πιο εύκολος σκηνοθέτης… Και γιατί τον επιλέξατε;

Με αποσύνθεσε ο Shapiro. Είναι δύσκολος σκηνοθέτης γιατί είναι απαιτητικός, τελειομανής και κυρίως δάσκαλος. Και ο δάσκαλος έχει συνεχώς απαιτήσεις από τον μαθητή. Του αλλάζει τον πήχη κάθε τρεις και λίγο. Κάθε βήμα πιο κάτω φτιάχνει και ένα καινούριο σκαλοπάτι. Δεν τελειώνει ποτέ αυτή η διαδρομή. Ακόμα και τώρα μαθαίνω πράγματα από αυτά που με δίδαξε.

Το εργο παίχτηκε στο δικό σας θεατρικό χώρο πέρσι, τι συναισθήματα αποκομίσατε από τον κόσμο που ήρθε να σας δει και εκ του αποτελέσματος, εσάς προσωπικά;

Προβληματισμός. Ο κόσμος φεύγει προβληματισμένος. Σκεπτικός. Αυτό είναι μια μεγάλη ικανοποίηση για μένα γιατί βλέπω να ολοκληρώνεται ο σκοπός μου, ο στόχος μου, ο λόγος που παίζω θέατρο: να μπει ο θεατής σε μια κατάσταση εγρήγορσης, σκέψης. Να πάει το μυαλό του παρακάτω ή παραέξω από εκεί που ήταν πιο πριν. Να συγκινηθεί επίσης. Αλλά να θυμάται την επόμενη ημέρα αυτό που είδε. Και αν το θυμάται, αν στροβιλίζει στη σκέψη του, τότε έχω κάνει αληθινό θέατρο.

Κλείνοντας, ένα μήνυμα προς τους Θεσσαλονικείς, όπου 5-7 Οκτωβρίου στο Θέατρο της Εταιρείας Μακεδονικών Σπουδών και μετά στο Αριστοτέλειον, η Ζωη Λάσκαρη με την παράσταση «Ρόουζ», μπροστά τους.

Η Θεσσαλονίκη είναι η ανάσα μου. Θέλω να ευχαριστήσω αυτό τον υπέροχο κόσμο της Θεσσαλονίκης, τον τόσο διαφορετικό και ιδιαίτερο, που εκδηλώνει την αγάπη του κάθε φορά που έρχομαι στην πατρίδα μου είτε για δουλειά, είτε για ξεκούραση. Θέλω να ξέρουν όλοι πως η σκέψη και η καρδιά μου βρίσκεται πάντα στη Θεσσαλονίκη.

Ζωη Λάσκαρη, σ’ ευχαριστώ.

Με την Ζ.Λ. συνομίλησε ο Κουλτουρόσουπας.

5-7/10 στο Θέατρο Εταιρείας Μακεδονικών Σπουδών | 21:00

«Ρόουζ» του Martin Sherman –  Θεατρική Σκηνή Ζωής Λάσκαρη

Στο πλαίσιο του κύκλου «100 χρόνια εβραϊκής παρουσίας στη Θεσσαλονίκη»

 

Πέρασαν δεκαέξι χρόνια από την τελευταία φορά που η Ζωή Λάσκαρη εμφανίστηκε σε σκηνή της Θεσσαλονίκης. Ήταν το 1996, όταν πρωταγωνιστούσε στο ΚΘΒΕ, στο έργο «Ποιος φοβάται τη Βιρτζίνια Γουλφ» σε σκηνοθεσία Ανδρέα Βουτσινά. Τώρα η μεγάλη πρωταγωνίστρια επανακάμπτει στη γενέθλια πόλη, για να παρουσιάσει στα φετινά Δημήτρια ένα μεγαλειώδη ρόλο – πρόκληση: τη «Ρόουζ» του Martin Sherman. Ο βραβευμένος με Πούλιτζερ θεατρικός συγγραφέας βάσισε το συγκλονιστικό μονόλογο στην αληθινή ζωή της γιαγιάς του. Η Ρόουζ, είναι μία ουκρανικής καταγωγής ηλικιωμένη Εβραία που επέζησε του Ολοκαυτώματος ζώντας επί δύο χρόνια κρυμμένη στους υπονόμους της Βαρσοβίας, για να καταφύγει τελικά στο Μαϊάμι. Το σπάνιο θεατρικό μονόπρακτο, που από τους κριτικούς χαρακτηρίστηκε «επική μινιατούρα» και «διαδρομή δύναμης», ανέβηκε για πρώτη φορά στο Λονδίνο και στη συνέχεια στο Μπρόντγουεϊ σε ένα ρεσιτάλ ηθοποιίας της βραβευμένης με Όσκαρ Ολυμπίας Δουκάκη.

 

 

«Από την πρώτη στιγμή κιόλας που πήρα στα χέρια μου το έργο του Martin Sherman χάθηκαν στο σκοτάδι όλες οι υπόλοιπες υποψήφιες που μου έκλειναν θελκτικά το μάτι» σημειώνει η Ζωή Λάσκαρη. Την ελληνίδα ηθοποιό σκηνοθετεί ο διεθνούς φήμης θεατράνθρωπος Άντολφ Σαπίρο, που έχει στο ενεργητικό του σπουδαίες παραστάσεις κλασικών συγγραφέων και έχει διδάξει θέατρο στα μεγαλύτερα πανεπιστήμια της Ευρώπης. Η παράσταση, που έκανε την πρεμιέρα της πέρυσι στο θέατρο «Αθηναϊς», προκάλεσε αίσθηση τόσο για τη δύναμη και την ειλικρίνεια της ερμηνείας της Λάσκαρη όσοκαι για τη σκηνοθεσία του Σαπίρο.

Σκηνοθεσία: Adolf Shapiro, Σκηνικά: Μιχάλης Σδούγκος, Φωτισμοί: Κατερίνα Μαραγκουδάκη, Παραγωγή: Θεατρικός Οργανισμός ΠΟΡΦΥΡΙΟΣ, Φωτογραφίες παράστασης: Ολυμπία Κραγασάκη

Είσοδος: 15 ευρώ.

Από 12 Οκτωβρίου στο ΘΕΑΤΡΟ ΑΡΙΣΤΟΤΕΛΕΙΟΝ

Εθνικής Αμύνης 2, τηλ. 2310 262 051
«Ρόουζ» του Martin Sherman –  Θεατρική Σκηνή Ζωής Λάσκαρη

Η Ζωή Λάσκαρη ερμηνεύει το μονόλογο Ρόουζ του Μάρτιν Σέρμαν σε σκηνοθεσία Άντολφ Σαπίρο.

«Αν έχεις ζήσεις τον πόλεμο και έχεις επιζήσει, σίγουρα δεν θα καταλάβαινες τι χρειάζεται η δημόσια εικόνα…» Ρόουζ.

ΔΕΙΤΕ ΚΑΙ ΑΥΤΟ

Ζωη Λάσκαρη, Γ.Μπουτάρης, συνέντευξη τύπου «ΡΟΟΥΖ».

 

Πηγή: http://www.kulturosupa.gr

Αφήστε μια απάντηση

Η ηλ. διεύθυνση σας δεν δημοσιεύεται. Τα υποχρεωτικά πεδία σημειώνονται με *