"Πέρσες" από το ΚΘΒΕ...

Είχα να παρακολουθήσω μια αληθινά υποδειγματική παράσταση στην Επίδαυρο από τις ένδοξες ημέρες του Αλέξη Μινωτή. Η Νικαίτη Κοντούρη – που αποτελεί δίχως υπερβολή ένα από τα σημαντικότερα κεφάλαια του σύγχρονου ελληνικού θεάτρου – δημιούργησε ένα έργο με κατανυκτικό σεβασμό στον Αισχύλειο Λόγο. Οι παύσεις των ηθοποιών, η καθαρότητα του λόγου τους, οι χειρουργικές λεπτομέρειες της κινησιολογίας, η διακριτική μουσική της Σοφίας Καμαγιάννη με το σπαρακτικό τσέλο του Θοδωρή Παπαδημητρίου είναι μερικά από τα στοιχεία που κάνουν αυτή την παράσταση κομβική στην ιστορία του Αργολικού Φεστιβάλ. Υποκλίνομαι με δέος στις ερμηνείες του Άκη Σακελλαρίου,του Λάζαρου Γεωργακόπουλου και του Γιώργου Κολοβού που μου ανακάλεσαν μνήμες απο τις πιο εκστατικές ερμηνείες των Ιερών Τεράτων της Επιδαύρου. Στην δωρική ερμηνεία του Γιάννη Φέρτη που με το μεστό του λόγο και τις απέριττες κινήσεις του “έχτισε” στη σκηνή έναν Δαρείο συνεπή μέχρι τελευταίου στίχου στον λόγο και στην εικόνα που αναδύεται μέσα από το έργο του Αισχύλου. Υποκλίνομαι στους άντρες του Χορού που τα σπάνια ερμηνευτικά τελετουργικά τους ανέδειξαν και επέβαλαν τον ρόλο που αρμόζει στα χορικά της αρχαίας ελληνικής τραγωδίας. Στον σπουδαίο Γιώργο Πάτσα που με τα σκηνικά του δίδαξε για ακόμα μια φορά πως το “πολύ” βρίσκεται ακριβώς μέσα στα “λίγα”.Στον Γιάννη Μετζικόφ που ευφυώς “κρύφτηκε με σέβας” πίσω από το κείμενο του τραγωδού δημιουργώντας κοστούμια ως μια λειτουργική συνέχεια της πλοκής. Θέλω να ευχαριστήσω ΚΑΙ δημόσια τον Γιάννη Βούρο, καλλιτεχνικό διευθυντή του ΚΘΒΕ, που μας παρουσίασε αυτό το Επιδαύριο αριστούργημα και ύψωσε και το ΚΘΒΕ και τον ιερό αυτό χώρο εκεί πολύ ψηλά όπου τους αξίζει. Κρατώ, τέλος, αυτό που άκουσα από μια κυρία που περπατούσε δίπλα μου μετά το τέλος της παράστασης και είπε στις φίλες της: “Πρέπει να έρθουν κάποιοι ηθοποιοί που νομίζουν πως είναι ηθοποιοί να δουν πώς παίζουν οι ηθοποιοί”.