Ολόκληρη η χθεσινή μου ομιλία στα βραβεία της Ακαδημίας Κινηματογράφου

3 Απρίλιος 2013
 3 Απριλίου, 2013
Category: Agenda, Νέα

Καλησπέρα σας,

Βλέπω στην αίθουσα – παλιούς – και νεότερους φίλους από τον κινηματογράφο και θέλω να πω, ένα μεγάλο ευχαριστώ, από τα βάθη της καρδιάς μου στην Ακαδημία.

Όχι μόνο για την πραγματικά, τεράστια τιμή της αποψινής μου βράβευσης, αλλά, και για την χαρά και την συγκίνηση που μου προκάλεσε το σημερινό συναπάντημα με την παλιά και την νεότερη ιστορία του Ελληνικού Κινηματογράφου.

Αισθάνομαι πως η στιγμή αυτής της συνάντησης, φέρει μαζί της, όλα τα αυτονόητα νοήματα – και τους συμβολισμούς – της ιστορικής κρίσης που διανύουμε.

Και οι άνθρωποι του κινηματογράφου, καλούνται να διαχειριστούν, να ερμηνεύσουν και να αναπαραστήσουν, αυτή την πρωτόγνωρη για την ελληνική ιστορία, απόλυτη σήψη των ανθρώπινων αξιών. Τα πρόσωπα των νέων ανθρώπων, σήμερα εδώ, όλοι πορευόμενοι, με κοινό παρανομαστή την λατρεία για τον κινηματογράφο, φανερώνουν πως φως υπάρχει, υπήρχε και θα υπάρχει. Γιατί, όποτε τέθηκαν μερικά από τα πιο θεμελιώδη ζητήματα της ανθρώπινης ύπαρξης, φιλοσοφικά, πολιτικά, θεολογικά, ερωτικά, αυτό το φως ήταν πάντα εκεί.

Στις πιο κρίσιμες ώρες της νεώτερης ελληνικής ιστορίας, λίγο πριν τους Βαλκανικούς πολέμους, ο Κώστας Μαχατώρης, με την Γκόλφω.

Τα πολεμικά ντοκιμαντέρ του Γιώργου Προκοπίου, για την Μικρασιατική καταστροφή.

Στο Μεσοπόλεμο, οι αδερφοί Γαζιάδη, με την ΝΤΑΓΚΛΑΣ ΦΙΛΜΣ και οι κωμωδίες του Μιχαήλ Μιχαήλ.

Στην ρημαγμένη Μεταπολεμική Ελλάδα, ο Τάκης Δαδήρας, ο Κονιτσιώτης, οι Καραγιάννης-Καρατζόπουλος, οι Δαμασκηνός-Μιχαηλίδης και φυσικά ο Φίνος, που άλλαξε συθέμελα, και χάραξε ανεξίτηλα την κινηματογραφική ιστορία, ο Γιώργος Τζαβέλας, ο Ντίνος Δημόπουλος, ο Αλέκος Σακελλάριος, ο Γιάννης Δαλιανίδης, ο Μιχάλης Κακογιάννης και μετά την πτώση της Χούντας, στα πρώτα χρόνια της αμήχανης μεταπολίτευσης, ο Παντελής Βούλγαρης και φυσικά, ο Θεόδωρος Αγγελόπουλος, που, σηματοδότησε την αυγή του σύγχρονου ελληνικού κινηματογράφου και πρόσφατα, οι Ρέππας-Παπαθανασίου, ο Τάσος Μπουλμέτης, με την Πολίτικη Κουζίνα, αλλά, και ο Χριστόφορος Παπακαλιάτης, προσέλκυσαν μαζικά το κοινό στους κινηματογράφους και έσπασαν μεταπολιτευτικά ταμπού, όπως την απαγορευμένη σχέση εμπορικότητας και ποιότητας.

Είναι λοιπόν η κοινωνία, που έχει ανάγκη τον εθνικό της κινηματογράφο γιατί, ποιος είναι ο κινηματογράφος, δίχως αυτήν – δίχως την κοινωνία – σε ποιους απευθύνεται, αν όχι σ’ αυτήν.

Ας παραβλέψουμε λοιπόν τα μανιοκαταδιωκτικά κλισέ – εμπορικός-ποιοτικός – που άλλωστε δεν έχουν και κανένα απολύτως νόημα. Πιστεύω πως η τέχνη, ιδιαιτέρως ο κινηματογράφος, πέρα από το ότι είναι, μία πάρα πολύ δύσκολη και οδυνηρή ιστορία, είναι θα έλεγα μία σκυταλοδρομία – η καλλιτεχνική ύπαρξη του επόμενου δεν υφίσταται χωρίς τον προηγούμενο. Γιατί, οι άνθρωποι του κινηματογράφου είμαστε – όπως όλοι άνθρωποι ή μάλλον, όπως θα έπρεπε να είμαστε όλοι οι άνθρωποι – μία αλυσίδα, από την οποία, αν εκλείψει ένας κρίκος, χάνεται το νόημα της συνοχής, της μνήμης, της ιστορίας.

Θέλω να σταθώ τώρα σε τρεις λατρεμένους μου, μεγάλους δημιουργούς του νεώτερου ελληνικού κινηματογράφου. Την Τόνια Μαρκετάκη, την Λουκία Ρικάκη και την Φρίντα Λιάπα, που το έργο τους συγκρότησε τρεις από τους πιο θεμελιώδεις κρίκους της ιστορίας του ελληνικού κινηματογράφου. Όπως επανεφήυραν μέρος της παιδικής μας ηλικίας και, ανακάλεσαν μνήμες, μέσα από τις οποίες, αποτυπώθηκαν τα λάθη, αλλά, και το μεγαλείο, μιας ολόκληρης γενιάς.

Η σχετικά νέα γενιά δημιουργών, όπως, ο Κωνσταντίνος Γιάνναρης, ο Γιώργος Λάνθιμος, ο Μενέλαος Καραμαγγιώλης, ο Γιώργος Ζώης και προσφάτως, η Μύρνα Τσαπα, είναι οι αχτίδες φωτός του σύγχρονου ελληνικού κινηματογράφου. Είναι, μαζί με άλλους, που, συγχωρέστε με, αλλά, θα χρειαζόμουν πολύ ώρα για να τους αναφέρω όλους, καλούνται να δείξουν με το έργο τους στην κοινωνία, πως, το τούνελ αυτό – πρέπει να έχει, και έχει μία ελπιδοφόρα διέξοδο. Ο αγαπημένος μου Βασίλης Ραφαηλίδης, έλεγε πως, η Τέχνη είναι μία ερωτική κατάσταση. Τίποτα από όσα έχουν ειπωθεί, δεν με βρίσκει τόσο σύμφωνη όσο αυτό.

Ο κινηματογράφος είναι από τα πιο ερωτικά εγκλήματα.

Αν πας κινηματογράφο, αν κάνεις κινηματογράφο, γιατί δεν έχεις τι να κάνεις, χρεοκόπησες.

Πας κινηματογράφο, κάνεις κινηματογράφο, γιατί δεν μπορείς να κάνεις αλλιώς.

Σας ευχαριστώ.

18808_357301257709808_525342545_n

483751_357303301042937_122785845_n

Αφήστε μια απάντηση

Η ηλ. διεύθυνση σας δεν δημοσιεύεται. Τα υποχρεωτικά πεδία σημειώνονται με *